Ons verhaal
Lees hier het naslagwerk in wording!
Het idee allang in ons geplant, als zaadje, bij sommige eerder dan bij anderen. Uiteindelijk bracht het ons samen en startte een groep van ongeveer 13 mensen met praten over anders wonen. Op een warme lentedag in 2019 begonnen we met het vormen van onze visie. Deze groep is voor een groot deel de basis voor het geconcretiseerde plan dat wij nu voor onze voeten hebben liggen. Deze groep is echter uit elkaar gevallen in het najaar van 2020, het bleek een te intense zoektocht met te veel uiteenlopende ideologieën. Er zijn nog notulen te vinden in het archief die zich buigen over onderwerpen als off grid wonen, meer over vormen van de visie en het grote woongroepen spel.
Uit de groep kwam een oproep van een van de leden met een kort bericht of we het wat zouden vinden, met een link eraan gekoppeld. De link leidde ons naar de steengoed challenge - een wedstrijd die in het leven was geroepen om leegstaande panden of vervallen plekken in dorpen en steden een nieuwe invulling te geven. We hadden nog twee weken om een plan te schrijven voor een plek die we nog niet kenden, zonder een stabiele groep om het plan mee te schrijven. De twee weken die volgden waren vol van wisselende mensen. Mensen vol twijfels en vrijblijvende ja-zeggers die uiteindelijk toch nee zeiden. Ook vol met het vormgeven van onze veelbesproken thema’s en ideeën over onze ideale woonplek. We hadden eindelijk de kans onze visie te verwezenlijken in een concreet plan.
De laatste hand werd aan het plan gezet met een groep wiens enthousiasme niet ontbrak, maar die de kans toch wel erg laag schatte dat het ook echt hun avontuur zou worden dat zich zou voltrekken in Dieren. Op 3 November verstuurden wij ons plan en konden wij met een tevreden gemoed terug kijken naar ons complete document, die behalve een zo concreet mogelijke uitwerking van ons ideeën ook kleurrijke tekeningen hadden om de commissie te enthousiasmeren.
Het bleek te werken, want 2 weken later kregen wij te horen tot de laatste 3 kanshebbers te zijn gekozen. We werden verzocht verdere uitwijding te geven op enkele verdiepende vragen, over onder andere verduurzaming, realisatie van het financiële gedeelte en onze visie over onze rol die we zouden kunnen voltrekken in de buurt. Met een nog groter enthousiasme deden wij een poging de vragen te beantwoorden, al vroeg dit veel inbeeldingsvermogen en onderzoek. Hoe vat je jouw financiële plan samen zonder enige voorkennis? En hoe een maak je berekening en ideëen voor de mogelijke verduurzaming zonder de constructie van het pand goed te kennen? Achteraf kunnen we ook met een grijns terug kijken naar de soms impulsieve keuzes die we toen maakten. Maar ook kunnen we inzien dat onze assumpties toendertijd zo slecht niet waren.
Op 3 December kregen wij te horen dat wij de overgebleven winnaar waren. Letterlijk de overgebleven winnaar, de rest viel allemaal uit wegens incomplete antwoorden en het vrijwillig terugtrekken uit de wedstrijd. Een mengeling van geluk en angst wikkelde zich om de groep, want we waren het echt en het was nog niet te rationaliseren wat dat nou eigenlijk betekende. Vanaf hier belandden wij op het spoor dat ons naar Dieren zou leiden. Met ons stoomlocomotiefje gevuld met de kennis die we tot dan toe hadden. We hadden nog geen idee hoeveel mensen er met ons mee zouden liften onderweg om te ondersteunen in alle processen die komen kijken bij een alternatieve woonvorm als deze. Vanaf deze Decemberdag zweefde het idee van Dieren in ons als een roes. De vakantie begon bijna en de heisa van de december-weken woekerde al in ons hoofd. Deels nog ongeloof. Af en toe ook het overkomen van onze angsten, omdat het zo ver buiten ons ligt, zo ongrijpbaar, dat je voor een groot deel je over moet geven aan een vertrouwen dat het goed komt. Je waardeert ineens te meer de mensen om je heen met wie je het doet, want je draagt het plan samen verder tot iets dat uiteindelijk op zichzelf staat.
Dit is het moment geweest dat wij onze gemeenschappelijke mail oprichten, genaamd ‘woongroep.huisdieren@gmail.com’ waar onze schat aan informatie groeit en groeit. Op 17 December is ons eerste non-fysieke gesprek met de gemeente, ter kennismaking en inwijding in de stand van zaken. De toendertijd gemaakte documentatie is niet echt notulen waardig te noemen, maar het documenteert wel al een groot aantal punten die wij later in het proces weer tegen zijn gekomen. Ook in deze periode is het zaadje geplant om in samenwerking te gaan met het Nederlandse Restauratie Fonds (NRF), wat een buitengewoon gelukkige kans was. Anders dan andere banken in Nederland schuwde het NRF geen moment om een pand te financieren voor een woonvereniging, sterker nog, het was er nooit bij in geschoten of dat een probleem zou kunnen zijn. Immers, als de leden garant kunnen staan voor de hypothecaire lening, dan moet dat intuïtief gezien dezelfde risico’s dragen als wanneer we ieder hoofdelijk aansprakelijk zouden zijn voor een deel van het pand.
In deze periode is ook een van de leden in ons project bezig geweest met de bouwtechnische tekeningen van het pand in CAD. Dit gaf ons veel onderbouwde steun, zowel voor ons enthousiasme (we waren als kinderen die een kasteel aan het bouwen waren) als voor goed gegronde en visueel ondersteunde realisaties van onze ideeën. Het overleg met de monumentale commissie verliep hierdoor een stuk rapper omdat tekst soms een net iets te grote abstractie is voor het vertalen van verbouwingsplannen in een 3D ruimte.
Op 14 Januari kwamen we in ons tweede ontmoetingsgesprek met de gemeente. Het doel was om concrete stappen te maken en te proberen inzicht te krijgen in de haalbaarheid en vorm van het project. Onze locomotief kwam natuurlijk al op gang en we hadden door steun van de gemeente en daadkracht van de groep al een goede start gemaakt met het project. Toch voelde dit als een moment waarin we iets duidelijker de stappen konden vormgeven met toezien van de gemeente en andere maatschappelijke organisaties, waaronder Cooplink en Platform31. Verder nieuws is dat Dinand nu officieel lid is van de Huisdieren, tot grote vreugde van ons allen.
Ondertussen loopt ons gesprek met Bernard voort. Bernard (ervaringsdeskundige van de WBVG) heeft ons al vele malen door de juridische en financiële onzekerheden heen gesluisd en we hebben wekelijks contact over verschillende onderwerpen. De financiële constructie vergt bij verre de meeste aandacht, een in het begin vrij ongrijpbaar thema dat ons veel meeslepende discussies heeft gegeven. Er is al verdere uitwijding met het NRF gaande, al willen wij meerdere lijnen uitwerpen om zekerheid te creëren. Immers, over geldzaken wil je geen dan wel zo min mogelijk onzekerheden! Er is ook een gesprek gaande om particuliere investeerders te paaien met ons mooie plan. Schijnbaar is er een vereniging rijke vrouwen die mogelijk interesse hebben. Verder huist een andere afweging rond in ons hoofd.. worden we een gewone vereniging of coöperatieve vereniging?
Wat is de beste keuze en waarom? Via onze bronnen, rijk als ze zijn aan professionele kennis, krijgen we informatie te horen die vaak wat tegenstrijdig is. Het gedachtegoed rond woonverenigingen lijkt nog niet voldoende gevormd dat er consensus is in alle verschillende takken van de maatschappij. Het werkt ons zodanig op de zenuwen dat we er op uit zijn uit te zoeken in hoeverre we niet simpelweg met 3 goedverdienende huisdieren kunnen kopen en daarbij onze eigen regels op te stellen. Met de gedachte dat het de juridische zorgen van een rechtsvorm als woonvereniging of coöperatie wegneemt en daarbij de financiele zorgen dat een bank geen lening wil verstrekken aan een groep die zich schaart onder een artificiële rechtsvorm.
Wanneer weet je dat je verzameld als groep genoeg kennis bevat om een project met al haar mogelijke vormen waar te maken, met alle verantwoordelijkheden van dien? Het geeft veel lucht verantwoordelijkheid uit handen te geven aan iemand waarbij je weet dat het tot een goed einde wordt gebracht. We wegen op dit moment af of we met STUT consult in zee willen. Het zou betekenen dat ze onze zorgen voor zover we ons kunnen inbeelden kunnen wegnemen. Anderzijds hebben wij genoeg kennis vergaard om het pad zelf te belopen.. Leuk nieuws is dat Amber er officieel bij is nu!! Deze kunstenaar is niet te missen in dit mooie avontuur.
Er is veel gaande. Het project groeit en groeit en is niet meer door een enkel persoon te overzien. We zijn te zeer afhankelijk van elkaars betrokkenheid en aandacht in alle onderwerpen. We blijven zoeken naar een balans waarin iedereen zich kan vinden, terwijl alle benodigde klusjes worden voltooid. Het vraagt om geduld van de een en daadkracht van de ander. We zijn druk in de weer met de verbouwing, overwegen de kamergrootte, functies van de ruimtes en fantaseren over het sanitair. Verwarming en isolatie is moeilijk te doorgronden. De romantiek van een houtkachel wordt verdrongen door een duurzaam ideaal, investeringen in isolatie voor warmte en geluid moeten soms wijken voor onze ingeschatte kosten. Een abstractieniveau hoger boetseren we in de statuten onze rechtsvorm. Onze overwegingen en aanpassingen sluizen we door naar Peter die het vertaald naar juridische tekst. In het ‘kennisplatform’ is hier meer over te vinden.
Soms helpt het minder formeel een onderwerp te bezien, maar juist op een speelse manier antwoorden probeert te vinden. Eigenlijk is het een groot spel waar we aan meedoen, vol aan regels en wetten, met spelers die ons de verboden en geboden uitleggen, ons ondersteunen en enkele keren laten hangen. In ons spel bevinden zich vele spelers die op positieve wijze bijdragen aan ons project. Ook introduceren we de zachte wetenschap, een ander onmisbaar element binnen een groep wat dichtbij het spel betrokken is. De taak van ijken en her(vinden) van onze visie is minstens zo belangrijk voor het hebben van een goede relatie met het gemeenschappelijke gedachtengoed. We onderzoeken de mogelijkheden met een notaris en filosoferen over nieuwe leden. Dat laatste bij verre het meest spannend!
Gedeelde kennis over abstracte onderwerpen is nodig wil je alles tot een goed einde brengen. Wij hebben met ons allen de statuten en het koopcontract doorgespit, om het gezamenlijk te kunnen doorgronden. De juridische taal die daar gehanteerd wordt is om hoofdpijn van te krijgen. Ook verbazen wij ons om het politieke spel dat gespeeld wordt met de notaris en consultant, langzaam aan wordt ons de keuze afgedwongen met een dure notaris in zee te gaan. We vertrouwen op hun expertise, maar betwijfelen de ware aard van de kosten die in offertes worden meegestuurd. We bespreken artikel na artikel in de koopovereenkomst en statuten en luisteren naar elkanders bezwaar, een zwaar en breinbrekend gesprek, maar we zwoegen ons er goed doorheen.
Subsidie aanvragen zal je niet komen aanwaaien, het vergt tijd en moeite. Wij zitten in een luxueuze positie dat de gemeente het beste met ons voor heeft en haar raadgevende functie aan ons serieus neemt. Daarnaast verlenen zij toegang tot een mooi bedrag, vallend onder de noemer CPO, dat ons door de het oprichten van de vereniging als rechtsvorm en andere juridische zaken bij het kopen van het pand heen sluist. Als we weer terug kunnen naar het metafoor met het treintje, dan rolt er achter de coupé met huisdieren een wagon bepakt met raadgevende gemeente-lieden die ons adviseren. We staan echter al enige tijd stil bij het perron STATUTEN omdat wij onze zinnen hebben gezet op een eigenhandig gemaakte constructie om ons aandeel van het huis de waarborgen, zonder de toegankelijkheid van het pand teniet te doen.
Het moment wanneer je stopt iemand zonder vragen en regels, enkele uit enthousiasme en welwillendheid, bij de groep neemt, is best fascinerend. In de ene fase van het project nodigen wij iedereen uit die wij maar wilden, terwijl nu een volledige procedure in gang wordt gezet om mensen uit te nodigen en te kiezen bij ons project. Er blijkt veel animo te zijn, we worden overladen door berichten die onze sympathie en enthousiasme wekken. We besluiten een deel uit te nodigen in Dieren om ze aldaar beter te leren kennen. Ondertussen beginnen enkele medereizigers in onze trein met enige regelmaat naar de klok te kijken om het perron, maar aan de statuten wordt vooralsnog geschuurd en gepolijst, tot het glimmen doet.
Het is lente en we surfen op de toenemende zonuren verder in ons proces. Veel aandacht geschonken aan nieuwe leden. Terwijl wij verder zoeken en onze woonvorm verwezenlijken, laten wij anderen meespieken en luisteren. Het is immers een grote stap! Vaak kennen wij de geïnteresseerde niet, vice versa, en proberen wij iedere van beide zijde in te schatten hoe en of we samen zouden kunnen leven. Je probeert je een toekomst voor te stellen aldaar, met invulling van de mensen in de ruimte.. Lastig zeker! En tegelijkertijd ligt onze aandacht natuurlijk vooral bij het soepel laten verlopen van het project. Gelukkig geven de geïnteresseerde ook weer veel energie, door een poging te doen hun verhaal te mengen met de onze (en te vertellen hoe fantastisch het wel niet is!).
Veel gaande! En we voelen naderen dat ons project langzaam aan maar gestaag de goede kant op gaat. Eigenlijk is zo’n blog te kort om alles te kunnen bespreken, voor elk onderdeel in de titel kan wel een heel verhaal geschreven worden. We hebben een CPO subsidie gekregen waar we een groot aantal proces begeleidende offertes van kunnen declareren. Het is bedoeld als ondersteuning voor de ontwikkelingen van het pand, waaronder.. de architect! Tot ons genoegen zijn de tekeningen onlangs binnengekomen, al is er wel wat onenigheid. Wilden we niet de de muur op zolder elders? En waarom is de slaapkamer op een volledig andere, naar ons zeer onlogische plek verplaatst? Hebben ze daar echt 8k aan uitbesteedt? Maar ze hebben uiteindelijk wel alles goed op millimeter nauwkeurig getekend en onze persoonlijke architect Hubert weet wel raad met de details! Het financieel meerjarenplan is een ander interessant thema, dat ons meer dan treft. Hoe vind je het idioom in het financiële plaatje, waar zowel onze idealen als een eerlijkere, toegankelijk maatschappij kan floreren, als dat we onszelf de mogelijkheid kunnen geven mee te kunnen stromen met het financiële spel en zo in zekere tijd een financiële onafhankelijkheid kunnen verwerven.
Vanaf het prille begin van de statuten wordt het inflatie-loze vuurtje al gestookt, al was het eerder smeulend gaande, en leken we toch met inflatiecorrectie ons terug te krijgen bedrag te willen berekenen. Hier is veel over te zeggen, maar dat laten we hier overwegen, het wordt nog besproken in het ‘kennisplatform’. Het is meer dan een intelligente constructie, de discussie die het teweeg bracht ging voornamelijk over de eerlijkheid en toegankelijkheid voor allen, ook voor hen die na ons deel willen zijn aan de vereniging. We willen niet als huisjesmelkers boven de inflatie uit groeien maar toch ook ons aandeel terug kunnen krijgen, immers, wij zijn een deel van deze economie. We moeten opereren in de wereld zoals die is, al smaakt ie soms niet zoals je wilt, zoals een vriend Joachim eens zei.
Het project is zowaar haar kinderschoenen ontgroeid. Dit besef is er al langer, maar openbaart zich nu steeds duidelijker. De verschillende processen die alles in banen leiden verwikkelen zich in elkaar, zijn afhankelijk van elkaar en lopen elkaar onder de voeten. Er is een bepaalde hiërarchie aan stappen, die wel allemaal geïnitieerd moeten worden. Het moet wel juist genoeg gepland worden, zodat de één exact klaar is wanneer de ander dat nodig heeft. Een logistiek gepuzzel die door verschillende breinen onder ons worden verdeeld. Gaat best goed verder!
We ontdekken naast de exacte stof en feitelijkheden die we moeten ondergaan, ook telkens weer dat aandacht aan de ‘zachte wetenschap’ veel waarde heeft. We zijn met name in de visie gedoken, in onderzoek naar onze gedeelde passie en ideale levenswijze. Wat verbind ons? En hoe willen we dat de buitenwereld ons ziet? We willen ons kunnen onderscheiden maar weten dat wij niet de eerste zijn. Onze kennis is ook gebaseerd op alle vorige woongroepen die zich hebben weten te manifesteren. Toch blijft het onbekend terrein waarin wij ons verkeren, terrein dat nog verder verkend kan worden. We willen bijdragen met de woongroep zaadjes zaaien en cultiveren, de route naar meer geïntegreerd en maatschappelijk betrokken leven vrij maken, of in Huberts woorden “lekker een dik geasfalteerde zesbaans snelweg naar de Woongroep”.
Er was politieke disbalans, maar de rolwijziging laat haar vruchten zien. Een nieuw bloeiend idee om de rol samen te vervullen tussen twee leden, in plaats van het gewicht op één paar schouders te laten rusten. De zoektocht naar evenredige productiviteit en tijdsinzet tussen alle leden is zo utopisch als dat het wenselijk is. Het is niet haalbaar in elk geval, maar het streven naar een eerlijke balans blijft ons bezig houden. Verder keren wij meer naar buiten! Een geïnteresseerde columnist en journalist verdiept zich in ons verhaal, verweeft het in de context van alle andere opkomende en al bestaande gemeenschappelijk wonende en plant het de wereld in de sturen in de vorm van een podcast. Behalve ons verlangen een succesvol huis te kunnen financieren en verbouwen, kunnen we nu ook educatief zijn, we kunnen een voorbeeld worden voor anderen, of desnoods ten delen informatief zijn voor de nieuwe generatie woonverenigingen.
Onze visie zou de idealistische uiting naar de wereld kunnen zijn, de aanpassingen aan het pand de pragmatische uitvoering ervan. Hier moeten onze aanpassingen aan het pand wel kunnen rijmen met het idealistische beeld. Het zou mooi zijn als we onze visie kunnen vertalen in de constructie en reconstructie van materiaal, en vervolgens daarin te kunnen leven! De realisten onder ons zijn voorzichtig in het prediken van duurzame idealen. Veel wordt al gauw pseudo duurzaamheid genoemd, een groen jasje, we willen voorkomen onnodige ingrepen uit te voeren om maar een groener imago te krijgen. Echter, pragmatisch gezien is ons streven idealiter wél duurzaam, een duurzaam moraal wat elkander toe te dichten valt, al moet het natuurlijk wel leuk blijven.. en betaalbaar. Zie hier het conflict.
We zijn nu officiëel twee van onze leden kwijt die vanaf het begin af aan welk betrokken waren. Het is een vreemd gemis, het definitieve gevoel van een keuze, ze gaan écht niet mee naar Dieren. Er zijn maar weinig woongroepen die met de originele bewoners het project zowel initiëren als uiteindelijk bewonen. Ook wij moeten eraan geloven. Verder gaat alles zijn gangetje. We plannen onze zomer, communiceren met de notaris en verbazen ons om de torenhoge kosten die het met zich meebrengt. Verder een diep onderzoek in overdrachtsbelasting, we raken er verder en verder in verwikkeld, al is het hol diep en streng verworteld en donker. We zien geen licht aan het einde van de tunnel, enkel soms hersenschimmen, korte oplevingen van hoop, maar wantrouwen groeit. Het is niet het moment, een set aan nieuwe regels om het uitbuiten van huizen te remmen die ons ongelukkig vallen. De intentie van de wet is goed! Maar wij vallen daar toch niet onder..?
Het is alweer bijna een maand verder! Er is veel gebeurd, waaronder een eigen bankrekening! Het is tijd om alle nodige centen bij elkaar te krijgen, voor alle offertes die wij hebben verzameld afgelopen tijd. We zijn bijzonder pragmatisch de laatste tijd. Met 3 leden minder is het lastig om niet consensus te vinden in een gesprek, alles is eensgezind en zo niet dan is het vlug besproken. Ieder koppie in zo’n gemeenschap brengt weer een dozijn aan dimensies extra met zich mee. Over nieuwe leden gesproken; Eli is nu officiëel binnengetreden! Een mooi en bijzonder mens die heel fijn bij ons past en met een natuurlijk gemak tussen alle karakters van de groep gedijt. Dit betekend dat er nog maar 1 kamer te vergeven is, al is de noodzaak naar zoeken weer even op een laag pitje.
Het was geen groots moment, maar mag toch benoemd worden, op 31 mei om 19 uur heeft de eerste ALV van woongroep de HuisDieren plaatsgevonden! Met daarin het bericht: “De woonvereniging koopt het voormalige schoolgebouw op de Tellegenlaan 2 te Dieren aan. Er is een ronde gemaakt en iedereen geeft aan eens te zijn met het voorstel.” Met daaronder onze handtekeningen, het is prachtig.
Alles is relatief natuurlijk. Voor ons is dit toch wel een mijlpaal. Het eerste astronomische bedrag is overgemaakt; 50.000 als borg voor de hypotheek! Hopelijk is het goed ontvangen.. Ontwikkelingen in de overdrachtsbelasting sluiten zich langzaam. Er zijn te veel signalen dat het een onbegonnen zaak is, dat wij overtuigend zijn, zeer overtuigend zelfs, maar niet in ons recht. Al voelt het als onrecht. Het democratische orgaan met al haar zichtbare en onzichtbare processen zal in zekere tijd een uitzondering kunnen maken voor groepen als wij, maar het staat nu nog in kinderschoenen. We bezinnen ons in het ongelukkige toeval van de rechts-wijziging van nog geen half jaar terug die ons belet als starters in een woongroep de drempel van de woonmarkt te verlagen. We wensen ons des te gelukkiger met de plek die we hebben toegewezen!
We kunnen zowaar dromen over ons nieuwe huis! Blijft nog wel pragmatisch.. de zachte wetenschap manifesteert zich in de nuances van de praktijk. We vinden het reglement vooral omslachtig. Zoveel regels! Waarom is vertrouwen niet genoeg? En waarom is hier ook weer zoveel juridisch jargon? We, in de algemene zin, dekken ons zo erg in met regels en wetten, uitgaande van de manipulatieve neigingen van de mens. Wij trekken er ons eigenlijk niet zo veel van aan, we schrappen veel, maar laten ook veel achter. Tuurlijk zijn we ons bewust van dat de regels niet alleen voor ons gelden, we wensen de woongroep een duurzaam en lang hard toe. De regels die wij als voor zich sprekend zien, kunnen voor anderen wellicht later een helpende hand, desnoods een leidraad en houvast. Verder zijn er nog een aantal flauw geïnteresseerde die wij proberen te overtuigen van ons gave plan, kan toch niet moeilijk zijn?!
Weer gesprekken over de verdeling van inzet, het blijft een gesprek dat gecultiveerd moet worden. Gelukkig kunnen velen compenseren bij het halen van de vloer! We gaan namelijk naar een pand dat 580 m^2 vloer heeft liggen, grenen hout, en dat moet er allemaal uit. Episch! Meer dan we nodig hebben, en wij gaan dat efkes doen, met wat klauwhamers, beitels en schroevendraaiers. Met 2 busjes, een aanhangwagen en grote bus met 20 kuub. Het voelt megalomaan, maar haalbaar en ook zeker voldoenend. We gaan het allemaal meemaken. Veel taakjes worden verplaatst en veel is nog meer gaande. Onder andere de constructeur met metingen van de zoldervloer. Ook bemiddelingen over de hypotheek, over eventuele verhoging en doordat de taxatie hoger uitviel kunnen we dat aanvragen. Of we het krijgen is een andere vraag! Zoektocht naar leden blijft ons bezighouden.
Wij bezitten vanaf heden een gemeenschappelijke rekening, een Bunc account. ‘The bank of the free’ straalt van het scherm bij het openen van de app. Hierop staat alles wat wij aan inleg hebben verzameld, van eigen potjes, familie en elders. Het verbeeldt op meest abstracte wijze alle verbouwingen en verdiensten aan het pand voor het komende half jaar. Het dubbel glas, verdere isolatie, versteviging van plafond, nieuwe raamwerken, uren van zweet en zwoegen .. dat alles teruggebracht tot een getal op een scherm. Het staat daar in alle rust te wachten tot het gebruikt en uitgegeven kan worden. Het brengt veel gespreksstof teweeg. Over maandelijkse kosten, wat realistisch is, wat wenselijk is. Over alle abonnementen die wij willen, de huishoudelijke pot en hoe we alles classificeren .. want ja, sushi eten na het ophalen van een deel van de vloer, dat hoort toch echt bij de gemeenschappelijke kosten! Of gaan we nu weer een grens over? Blijft onduidelijk, maar wat duidelijk blijft, blijf communiceren erover! Leden zoeken bespreken we volgende keer weer, het blijft toch een tijdloos thema.
De meer juridische en financiële punten wij afstrepen, de meer ruimte er is voor het fantaseren en plannen over de verbouwing. Improvisatie-rijk als wij zijn, zal niet alles tot in de diepste details genotuleerd worden. Al kent onze groep met toenemende mate een verlangen de hele verbouwing te concretiseren, zo te weten wanneer we waar aan toe zijn. Te weten waar we aan toe zijn .. dat zou bij een nieuw en laatste lid ook zo fijn zijn. De moeilijkheid komt natuurlijk van twee kanten. Wat wij eisen kan natuurlijk afschrikken en de mogelijkheid op keuze verkleinen. Voor velen potentiële nieuwe buigt de afweging af naar afwijzing. Niet omdat het enthousiasme ontbreekt, maar omdat hun leven te vol is of te onzeker. Het pand in Dieren en de groep die het nu omhelst, eist uit nature dingen, enthousiasme en toewijding de belangrijkste, maar toewijding is nu precies de lastigste. Veel wijzen juist die vastigheid van een meerjarig lopend project af, in ruil voor de vrijheid en ruimte om te kunnen reizen en hun werk en vriendschappen in eigen stad te kunnen onderhouden. Wij plannen, dromen en discussieren rustig door.
Ons eeuwige dilemma? Dat is natuurlijk ook weer overdreven, maar het is wel zeker een dilemma, eentje waar wij vast niet de beste keuze voor maken. Wel kunnen we zeggen dat we het grondig hebben overwogen! Laat het geen nare nasmaak geven .. het gaat natuurlijk over onze financiële constructie. We krijgen namelijk de optie op een hogere hypotheek! Een hogere hypotheek bevordert de duurzaamheid en toegankelijkheid voor nieuwe generatie bewoners in het pand. Namelijk, minder inleg per persoon en lagere kosten per kamer. Makkelijker voor nieuwe leden om zich in te kopen omdat de financiële middelen daar beter toe staan. Over nieuwe leden gesproken, er is een grote vraag naar een vrijblijvende kamer rond de 300 euro, niet al te groot, niet al te vast, die bij ons gehuurd kan worden. Wat blijkt, veel die wij kennen zoeken niet een vaste grote ruimte om in te groeien, maar een simpele ruimte buiten de stad in een gezellig bruisend huis als de onze.
We hebben besloten voor de hogere hypotheek te gaan. Dit heeft een aantal directe consequenties, de indirecte laat ik aan de tijd om zich te ontwaren. Onze inleg gaat drastisch omlaag, de beslissing rust nu op het overtollige bedrag die iedereen heeft ingelegd. De makkelijkste is natuurlijk terug te storten, maar er is ook spraak over het te laten rusten op Bunq, dat het kan dienen als gedeelt potje dat eventuele kosten kan dekken en ons kan uitbetalen de eerste maanden dat wij huren. Verder drie nieuwe initiatieven die uitgewerkt kunnen worden! Aangewakkerd door een gemeentelijke challenge om ideeën uit te werken binnen de drie thema’s : (i) Biodiversiteit en Klimaatadaptatie, (ii) Energietransitie en (iii) Leefbaarheid. Dit soort challenges zijn vruchtbare grond voor ons, onze creatieve geest even laten lopen et voila drie ideeën klaar om uitgewerkt te worden. Tuinieren met schoolkinderen, een wateropslag systeem om onze tuin mee te voorzien en slimme meters om bij te kunnen houden wat wij verbruiken (en hoe we dat kunnen verminderen).
Het is een mooie filosofie. Eindeloos goede wil tonen, zonder iets terug te eisen, met de simpele intentie dat het fijn is en goed voelt. Toch hebben we nu nog een ander motief; het waarborgen van onze gunst bij de buurt. Nu de omgevingsvergunning is verleend, krijgt de buurt namelijk vrij spel een oordeel over ons te vellen en een eventueel bezwaar aan te tekenen. Dit bezwaar moet gegrond zijn natuurlijk en weinig gevallen kennen een volledig stopzetten van een bouwproject, zeker niet zulk een leuk project als de onze! Maar dan zijn wij partijdig natuurlijk. Toch, al is het vertrouwen immens, willen we de buurt leren kennen. Het is namelijk ook zo leuk om te weten wie er om ons woont en leeft. Vast ook hebben zij mooie verhalen over de school en het gebied. We hebben dan ook een plan! We gaan de buurt uitnodigen voor een open-huis-dag waarin we ze kunnen rondleiden in de school en om kennis te maken. We hebben er allemaal veel zin in.